Несомнено е дека последното повлекување на Владимир Путин е голема пресвртница, пишува Вашингтон пост, додавајќи дека неговиот план да го смени режимот во Киев и да го прекрши меѓународниот поредок заснован на правила со заземање туѓа територија не успеал. Можноста за украинска офанзива која целосно ќе ја избрка Русија од Крим стана остварливо сценарио.
Путин не може да го сокрие својот збунет бес, а некогашната речиси трансцендентална храброст на рускиот „Татко“ бледнее. Во неодамнешната тирада на социјалните мрежи, „мозокот“ на претседателот, пропагандистот Александар Дугин, цитираше пасус од книгата „Златната гранка“ на антропологот Џејмс Фрејзер, во која богот-кралот е убиен затоа што не донел дожд за време на суша.
Не е ни чудо што Америка го поздрави повторното заземање на Керсон како „извонредна победа“. Во меѓувреме, охрабрениот британски премиер Риши Сунак ја прикажува Русија како изолирана и обесчестена „нечесна држава“.
Сепак, Западот треба да биде внимателен кога станува збор за предвремена прогласување на победа, наведува американскиот весник. Оперативно, поразот на Русија е далеку од сигурен. Москва сигурно ќе го искористи своето повлекување како шанса да ги надополни своите сили во текот на зимата и да ги консолидира своите одбранбени линии.
Ќе продолжи да ја тестира решителноста на Западот преку енергетски војни и, можеби, прикриен тероризам. И за секој критичар на Путин во Русија кој ќе го крене својот глас оваа недела, стотици ќе повторат дека ова е само „застој“. Ако ништо друго, руските експерти стануваат сè поапокалиптични, бидејќи ги повикуваат нивните лидери да го „скршат декадентното западно општество со свои раце“.
Што е уште поважно, светот се уште е далеку од обединување против Путин. Повеќето земји во развој во основа не го делат ставот на Западот дека инвазијата на Украина е опасен егзистенцијален момент. Додека Западот гледа војна меѓу поредокот и хаосот, слободата и империјализмот, стабилноста заснована на правила и експанзионистичката анархија, многу светски лидери гледаат бојно поле кое, под маглата на западниот храм, е прошарано со нијанси на сива боја.
Ова е на крајот причината поради која некои од земјите кои се собраа на годинешниот самит на Г20 не се приклучија кон меѓународната осуда на Путиновата Русија. Кина останува цврста во своето одбивање да ја осуди инвазијата на Украина.
Њу Делхи служеше за поткопување на западните санкции со зголемување на увозот на руска нафта и продолжување на набавката на 60 отсто од својата воена опрема од Кремљ. Во меѓувреме, Саудиска Арабија, највештата земја во светот за дипломатско тролање на Америка, е обвинета дека помагала во финансирањето на руската инвазија преку зголемување на приходите од нафта преку координација на ОПЕК +.
Загрижувачки за Западот, ова укажува на проширување на глобалната идеолошка празнина исто толку колку и на различни национални интереси. Многу светски лидери се целосно непријателски настроени кон меѓународниот поредок заснован на западните правила. Не е тајна дека Кина во голема мера ги дели надежите на Русија дека „сферата на влијание“ наскоро ќе се распадне, што ќе му овозможи на Пекинг да ја прошири својата моќ над азиско-пацифичкиот регион.
Но, пофлексибилен пристап кон границите може да им одговара и на другите сили во подем, од Индија која бара стратешко проширување во спорниот регион Ладах до Турција која го продлабочува своето упориште во северна Сирија. Ниту, пак, Вашингтон може нужно да се потпре на демократиите во Америка за поддршка – идниот претседател на Бразил, Луис Игнасио Лула да Силва, јужноамерикански левичар од старата школа, има досие за напаѓање на американскиот „империјализам“.
Со други зборови, бунт се развива под површината на наводниот обединет фронт, додека неврзаното движење во стилот на Студената војна се оформува. Западните елити мора да преземат дел од вината. Веќе една генерација, тие упорно веруваат дека ширењето на слободниот пазарен капитализам ќе го наведе светот да ја прифати либералната демократија.
Сега оваа визија пропадна, а во Азија и Африка ставот на Западот се префрли од експанзионистички во одбранбен. Онаму каде што некогаш се претставуваше како просветлена цивилизација која ја најавува утописката интеграција на секоја земја во еден голем хомогенизирачки парк, сега се однесува поскромно како советник кој го штити „глобалниот поредок“ од новото мрачно доба.
Проблемот е што западните критичари чувствуваат не само слабост, туку и лицемерие во оваа ревидирана верзија на мисијата за слободен свет. Западните елити беа обвинети за пркосење на поредокот заснован на правила во последниве години, не само во инвазијата на Ирак во 2003 година и соборувањето на либискиот Гадафи во 2011 година.
На Европа и е тешко да ја скрие сопствената егзистенцијална криза поради поредокот што наводно го штити. ЕУ – регулаторниот огранок на либералниот поредок – продолжува да се судри со земјите-членки за прашања кои се движат од политизација на домашните судови до гранични проверки.
Победата во Керсон може да се совпадне со симболичен момент на сила за Кина, а не за Западот. Ако Кремљ повторно ја ескалира својата офанзива, воените опции на САД се ограничени. Нејзиниот план да ја прекине решеноста на Русија со санкции досега не успеа, делумно благодарение на големите девизни резерви на Москва, но и на несоработката на нејзините западни сојузници.
Кочницата на Путин
Згора на тоа, Кина, а не Западот ја држи предноста во однос на спречувањето нуклеарен напад врз Украина, пишува „Вашингтон пост“. Најголемиот фактор што го одвраќа Путин е неговиот страв дека претседателот Си Џинпинг – кој веќе го прекори Кремљ поради нуклеарните закани – може да го пробие својот блеф и да и нанесе фатален удар на руската економија со наметнување ограничувања на цените на увозот на енергија.
Иако Путин можеби е на работ на заборавот, така е и ерата на западната надмоќ. Во оваа фаза, секоја декларација за либерален триумф е чиста заблуда.
(Kurir.rs/Blic/Washington Post)
