Јошка Броз, внук на доживотниот претседател на СФРЈ, Јосип Броз Тито, пред неколку години како гостин во една ТВ емисија откри што му признал дедо му како најголема грешка. Во истата емисија тој зборуваше за погребот на дедо му, за врската на Тито и Јованка и многу повеќе. Еве делови од интервјуто:
По првата операција го прашав Тито која е неговата најголема грешка.
-Тоа што го ослободив Уставот од 1974 година. Десет дена ми седеше на маса и не го потпишав. А тој устав беше почеток на крајот и на Југославија и на партијата…републиката…
Тој не сакаше да го потпише тој устав. Кога прашав зошто не стави вето, Тито ми рече:
– Јас како демократ не сакав да дозволам да бидам надгласан во Собранието. И можев да ставам вето… Грешката беше што не, изјави Јошка Броз на ТВ Хепи и продолжи:
Мика Шпиљак и Киро Глигоров го потпишаа уставот, а целата приказна ја туркаа Кардељ и Стева Крајачиќ.
Стево Крајачиќ е човек кој работел од сенка, кој го врамил Ранковиќ и многу други. Успеал да го натера Тито да се скара со најблиските, а еве како. Доаѓа кај Ранковиќ и му вели:
– Марко, слушај, да ставиме апарати на стариот… Се работи за години, знаеш дека не треба да му се случи нешто без да видиме… Само треба да имаме контрола.
И после тоа, Ранковиќ беше сменет, па тие уреди се ставени во тоалетот и бањата… Ранковиќ не кажа ниту еден лош збор за дедо. Тие беа кумови. И после таа смена си останаа верни еден на друг бидејќи и двајцата ја знаеја позадината на се.
Така ми кажа и Ранковиќ.
ТИТО И ЈОВАНКА
Јованка е делумно виновна што подоцна таа и Тито се разделија. Сега е лага приказната дека Јованка била желна за власт. Таа многу го сакаше и тогаш во еден момент таа љубов се претвори во параноја.
Сакаше се за да го заштити. Во таа нејзина желба претеруваше во многу работи. Така настана таа листа. Тоа е списокот на лика генерали што таа го направи со Ѓок Јованиќ за да бидат во најблиското обезбедување за да го заштитат. А тоа го искористија Доланц и Љубичиќ кои беа против.
Јованка слушнала се што кажуваат кога излегуваат, приказни од зад сцената и тоа и го пренела на Тита.
Тито многу ја сакаше Јованка и оваа разделба му беше многу тешка. Јас тоа најдобро го знам. Тој никогаш официјално не се разведе од неа. Неколку пати и рекол дека треба да се грижи за персоналот во куќата, но да не се занимава со политика.
Од Тито можев да видам дека му е тешко. Доаѓам кај него и потоа седиме во тишина. И само во еден момент вели:
– Ах, што и требаше…
Поради неа тој никогаш не дошол во Белград, а не сакал да ја види во Љубљана.
Јованка беше против Љубичиќ и Доланц и се докажа дека е во право. На погребот не сакала ни да им подаде рака. Имаше голем притисок Јованка да не присуствува на погребот на Тито. Како што беше притисокот да не ја закопаат до Тито.
Јас бев првиот што кажа дека таа има право на тоа како негова законска сопруга.
Погледнете ја тортурата под која живеела, погледнете каде живеела. И тоа е се затоа што се плашеа да не открие се што знае.
НА ПОГРЕБОТ НА ТИТО
Глупости се тие приказни дека не бил погребан во Куќата на цвеќето и дека не умрел на 4 мај туку два месеци порано.
Дедото почина утрото, на 4 мај почина. Вечерта на трети мај му се отворија очните капаци. Почнаа да се движат. Ги прашав лекарите што значи тоа и ми објаснија дека се работи за грчеви во грбот. И следното утро тој почина. Не ми кажувај некои глупости сега.
Што се однесува до погребот… Тито беше ставен во метална кутија што беше заварена. И тогаш тој шеф на поранешна ДБ, тој ѓубрето, зборува како се ставало песок таму, како народот бил измамен. Не се разделив со тој ковчег до погребот. Кога заврши првиот дел од погребот, таа карпа не беше поставена… Потоа во два часот по полноќ дојде кран и ја постави таа карпа од девет тони, па дури потоа отидов дома.
Зошто не го остават мртовецот на мира. Не поминува ден некој да не го спомне.
Кога во 1979 година, по посетата на Куба, јас и некој друг, Љубичиќ, Тито, стоевме на терасата на Куќата на цвеќето, тогаш дедо ми праша – Што градиш таму?
– Музејот, рече Љубичиќ.
– Мавзолеј?
– Не, не, другар претседателе, градиме музеј.
– Сакам да бидам погребан овде, му рекол Тито.
А ѕвездата со пет краци не беше поставена затоа што во првиот дел од погребот беше направено она што личеше на кибритната кутија… И така беше затворено. Кога би ставиле ѕвезда, таа никогаш не би изгледала како вистинска ѕвезда, бидејќи тие шини не би изгледале како што треба…
А дедо не бил масон, тоа е глупост.
МЕРЦЕДЕС ЗА ГЕРМАНСКИОТ ПАТРИЈАРХ
Дедото не бил верник. Ја имаше таа изрека – Боже…
Тито се грижел за црковните великодостојници. Кога беше избран патријархот Герман, тој праша:
– Во што се вози Германецот?
– На Фиџи …
– Веднаш му дадовте мерцедес од гаражата, им рекол Тито.
Прославата на славата не беше одбранета. Дури и јас му кажав дека отидов кај некого за слава.
А луѓето денес го напаѓаат Тито затоа што им треба оправдување за нивната неспособност.
