На првото Светско првенство во Уругвај, фудбалската репрезентација на Југославија се пласираше во полуфиналето и постигна историски успех.
Осум децении подоцна, благодарение на филмот „Монтевидео, Господ те виде“ на Драган Бјелогрлиќ, помладите генерации добија можност да се запознаат со хероите кои го постигнаа најголемиот успех во историјата на српскиот фудбал, барем кога е Мундијалот во прашање.
По враќањето од Уругвај, најдобрите српски фудбалери ги продолжија животните приказни за кои пишуваше порталот dnevno.rs. Тоа турбулентно време донесе и голем број исклучително тешки животни приказни.
Александар Тирнаниќ Тирке
Тирке целата своја кариера ја помина во БСК. Освои пет титули на шампионот на Југославија. Тој беше еден од најпопуларните спортисти во земјата и ја поддржа акцијата на некои спортисти за бојкот на Олимписките игри во Берлин во 1936 година. Последниот натпревар во репрезентативниот дрес го одигра на 31 март 1940 година против Романија. После тоа се тепаше и тренерот. Беше селектор на Југославија и ја предводеше репрезентацијата на две светски првенства – во 1954 и 1958 година. Починал во Белград во 1992 година.
Благоје Марјановиќ Моша
По првенството во Уругвај, Моша заедно со Тиркет стана првиот професионален фудбалер во овој регион. Последниот натпревар во репрезентативниот дрес го одигра на 3 април 1938 година против Полска во квалификациите за Светското првенство. За време на војната бил заробеник во Германија, а потоа го предводел тимот на БСК. Беше тренер на Торино и Катанија, а потоа и на прилепска Победа. Моша преживеа тежок мозочен удар во 1961 година, но почина дури во 1984 година.
Милутин Ивковиќ Милутинац
По враќањето од Монтевидео, Милутинац завршил медицинско училиште и се оженил со Ели. Отворил ординација во Кнез Михаилова 5, каде што работел како дерматолог. Бил еден од организаторите на бојкотот на Олимписките игри во Берлин и главен уредник на списанието „Младост“.Поради поврзаноста со работничкото движење и Комунистичката партија, неколку пати бил апсен. уапсен од Гестапо на 24 мај 1943 година како комунист.Ивковиќ бил застрелан следното утро.во Јајинци.
Милорад Микица Арсенијевиќ Балерина
Својот последен натпревар во репрезентативниот дрес балерина го одигра против Франција на 13 декември 1936 година.Потоа тој беше селектор на репрезентацијата од 1946 до 1954 година. Оваа функција ја извршуваше самостојно и како член на комисијата за избор. Како селектор со репрезентацијата освои сребрен медал на Олимписките игри во 1948 и 1952 година. Под негово водство, националниот тим учествуваше на Светското првенство во Бразил во 1950 година. Бил долгогодишен професор по електротехника, а потоа и на Сообраќајниот факултет. Починал во Белград во 1987 година.
Ѓорѓе Вујадиновиќ Носоња
Вујадиновиќ за првиот тим на БСК одигра околу 400 натпревари и освои пет титули. Последниот натпревар во репрезентативниот дрес го одигра на 3 ноември 1940 година на пријателски натпревар против Германија. Пред војната работел во Народната банка, а војната ја поминал во германско заробеништво. По враќањето дома се посвети на работа со помлади тимови и долгогодишен селектор на младинската репрезентација на Југославија. Починал во 1990 година во Белград.
Милован Јакшиќ
Голманот на југословенската репрезентација Милован Јакшиќ продолжил да брани за СК Соко, клуб кој во 1931 година го променил името во БАСК. Последен пат на голот на репрезентацијата беше во 1934 година на пријателскиот натпревар против Чехословачка. Јакшиќ беше долгогодишен претседател на Здружението на фудбалски тренери на Југославија, а беше и еден од основачите на фудбалскиот клуб Црвена Звезда. Почина од ненадеен срцев удар во Египет во 1953 година, за време на гостувањето кај црвено-белите во Александрија.
Драгослав Михајловиќ Вампир
Ивица Бек беше еден од првите интернационалци од овие простори. Додека играше за Франција, Сет беше најплатениот фудбалер во таа земја. На последниот натпревар за југословенската репрезентација, против Полска во 1931 година, Бек постигна два гола. После тоа, тој зеде француско државјанство и одигра пет натпревари за триколорите. За време на Втората светска војна бил командант на одред на француското движење на отпорот. По војната тренираше неколку фудбалски клубови, но немаше голем успех. Крајот на животот не го дочекал во луксуз. Бил сопственик на мала кафана, а потоа работел и како докер. Секој ден со својот велосипед доставувал риба од бродовите до продавниците. Починал од срцев удар на 2 јуни 1963 година.
Љубиша Стефановиќ Лео
Љубиша Стефановиќ својот последен натпревар во репрезентативниот дрес го одигра веднаш по Светското првенство, на 3 август 1930 година, против Аргентина во Буенос Аирес. Извесен период играше заедно со Бек за француски Сет, но мораше да ја заврши кариерата поради тешка повреда на коленото. За време на војната се борел во француската армија, а потоа тренирал јуниори. Од 1975 година живеел како пензионер со мали приходи во Ница, а работел и како чувар на паркинг. Починал во 1978 година во целосна сиромаштија.
Бранислав Бане Секулиќ
Бранислав Секулиќ со голем успех играше во Франција и Швајцарија. Последниот натпревар за југословенската репрезентација го одигра на 13 декември 1936 година против Франција во Париз. По завршувањето на кариерата, Бане се вратил во Југославија. За време на Втората светска војна бил воен заробеник, а по војната работел како тренер. Во периодот од 1958 до 1960 година ја водеше швајцарската репрезентација. Почина во Берн во 1968 година, по долго боледување.
Теофило Спасојевиќ
Теофило Спасојевиќ никогаш не играл на Светското првенство во Монтевидео. Тој се појави на пријателскиот натпревар со Агрентино во Буенос Аирес. Тоа беше и негов последен настап за националниот тим. Спасојевиќ стана адвокат.
