Што знаеме за руската ракета ,,СС-18 Сатана” за која сите зборуваат – Произведена е во Украина, има 6 верзии и на светот има само 20 такви проектили

RS-28 Sarmat или како што медиумите ја нарекоа “сатановиот син” сè уште не влезе во оперативна употреба, бидејќи неодамна беше тестирана, со голема медиумска помпезност, но привлече внимание благодарение на руските политичари кои и се заканија на Велика Британија дека ќе ја избришат од лицето на земјата.

Се зборуваше и за наследникот на “Сатана”, односно стратешката интерконтинентална балистичка ракета Р-36М или според НАТО номенклатурата СС-18 Сатана. Русите оваа балистичка ракета ја нарекуваат “Војвода”.

Google search engine

Овој проектил е дизајниран за водење нуклеарна војна. Дизајниран и развиен е во конструкциското биро “Јужноје” во градот Днепропетровск во Украина, за да ја замени серијата проектили SS-9 Scarp во ракетни силоси вкопани во земјата во вкупно 288 ракетни силоси распоредени низ тогашниот Советски Сојуз. Последната серија ракети е направена пред распадот на СССР во 1991 година.

Интерконтиненталната балистичка ракета Р-36М УТТх/М2 “Војвода” е двостепена ракета со течно гориво со дигитален инертен систем за наведување. Оваа ракета е во фаза на повлекување од употреба во руските стратешки нуклеарни сили, во која сè уште се вклучени оперативните модели 4,5 и 6, кои според проценките се околу 50 балистички ракети кои имаат околу 500 нуклеарни боеви глави.

СС-18 Војвода се смета за најголема балистичка ракета од четвртата генерација и е единствената “тешка” ракета дозволена според Договорот за ограничување на стратешкото оружје SALT 2.

Според класификацијата на Главната ракетна и артилериска управа на Министерството за одбрана на Руската Федерација (ГРАУ), ракетата РС-36М е опишана како двостепена балистичка ракета со течно гориво, сместена во ракетни силоси закопани во земјата зајакната да издржи нуклеарен напад и експлозија.

Оваа интерконтинентална балистичка ракета може да носи уште 10 независно насочени боеви глави, таканаречената MIRV технологија (Multiple Independently Reentry Vehicle), од кои секоја има моќност од 500 kT, со точност CEP (Circular Error Probable) според руските проценки помалку од 650 m. Се верува дека овие проектили можат да уништат 80 отсто од американските ракетни силоси, користејќи само две нуклеарни боеви глави. Затоа Американците побараа намалување на бројот на боеви глави на овие ракети од 500 на 308, па на 54, додека во Русија наводно има помалку од 20 нуклеарни боеви глави за овие ракети. Оттука и постојаната закана на пратениците од Думата со овие проектили дека ќе ја погодат Велика Британија.

Како што споменавме, ракетата е двостепена. Првата степен се состои од четири ракетни мотори RD-263 со вкупен потисок од 460 тони, а вториот степен која има потисок од 77 тони.

Овие балистички ракети се долги 36-37,25 метри, со дијаметар од 3 метри, а количината на ракетно гориво при лансирање е 188 тони.

Ракетите се инаку фабрички спакуван контејнер од фиберглас, кој се става во ракетен силос во кој остануваат следните 15 до 20 години. Методот на лансирање на овие ракети е гаснодинамичен, односно попознат како ладно лансирање. Имено, големо барутно полнење по лансирањето ја лансира ракета во висина од 20 метри од силосот, кога ќе се активира ракетниот мотор. Предностите на оваа форма на лансирање се тоа што силосот може веднаш да се наполни со нова ракета, ракетниот мотор не предизвикува никакво физичко оштетување на ракетниот силос и не се троши гориво.

Дострелот на овие балистички ракети, во зависност од верзијата, е 11.000-12.500 километри. Вкупно 6 верзии на овие ракети се направени од 1975 година и се означени со моделите 1-6.

Mod 1 и Mod 2 се исти проектили, единствената разлика беше во нуклеарните боеви глави. Мод 1 имаше домет од 10.200 км и 4 боеви глави MIRV, секоја носеше нуклеарна боева глава од 1 MT или 10 MIRV секоја со боева глава од 400 kT. Ракетите користат инертен систем за водење. Поради ограничувањата во технологијата, се веруваше дека максималното отстапување од целта е 1.600 m. Масата на ракетата за време на лансирањето беше 209.600 кг, долга 33,65 метри и дијаметар од 3,0 метри. Тоа беше ракета со две фази на течно гориво. Мод 1 и 2 беа наменети да ги уништат големите градови Њујорк, Вашингтон и Лос Анџелес. Mod 2 имаше боева глава 8MT која не беше MIRV

Mod 3 е верзија која ја врати боевата глава MIRV со по 10 парчиња со капацитет од 500 kT и отстапување од целта од 650 m. Со него може да биде нападната која било цел на територијата на САД.

Мод 4 е изменета верзија на ракетата Мод 3 за напад на утврдени цели, како и за напаѓање градови. Ракетата има и 10 боеви глави MIRV од 500 kT, со дострелот зголемен на 11.000 km. Ракетата користи инертен систем за навигација со дигитален компјутер за водење и контрола. Тежината за лансирање е 211.400 кг

Мод 5 стана оперативен во 1988 година и ги има истите 10 боеви глави MIRV, но со поголема прецизност и подобра заштита. Масата при лансирање е 211.400 kg, има домет од 11.000 km и боева глава од 750 kT.

Mod 6, за разлика од Mod 1,3,3,5, доби една боева глава од 8MT -20 MT со отстапување од целта од 500 m, што го прави ефикасно оружје против добро поставени цели. Оваа верзија на ракетата остана единствената која сè уште е во оперативна употреба, бидејќи верзијата Mod 5 почна да се повлекува од оперативна употреба во 2020 година. Дострелот на оваа ракета е 16.000 км.

Во 1997 година, новооснованата компанија Космотранс започна да ги конвертира овие балистички ракети во носители на корисен товар во вселената под ознаката Днепар. Конверзијата се гледаше во претворање на оваа двостепена ракета во тристепена и наместо боева глава на врвот, инсталирањето на вселенскиот модул SHM Space Head Module за складирање на носивост.

Според податоците од 2014 година, Руската Федерација имала во оперативна употреба 369 интерконтинентални балистички ракети со 1247 боеви глави, 54 ракети СС-18м 70 СС-19, 171 мобилна верзија Топољ М, 6 СС-24 Јарс.

ПОВРЗАНИ НАПИСИПОВЕЌЕ ОД АВТОРОТ