Ненад Кнежевиќ Кнез остави значаен белег во ЈУ естрадата во деведесетите, а во една прилика раскажа анегдота поврзана со неговото апсење во Германија. Полицајците биле убедени дека Кнез е опасен дилер на дрога од Колумбија.
– Првата „вкусност“ на баксузул ја пробав во основно училиште. Бидејќи бев неверојатно жив, веќе во прво одделение ме прогласија за проблематично момче. Со право или не? Не знам, но убеден сум дека не бев полош од моите врсници. И јас како нив обожавав петарди, ситни чарки и мајтапчиња на час, раклии специјално направени за девојчиња… Но, за разлика од другарките, не страдав само поради моите, туку често се „исмејував“ и со туѓите пакости. . Секоја глупост што се случила на училиште се знаело кој ќе биде убиен – проблематично момче. Јас бев дежурниот виновник! Секако, со текот на времето „издував“, се смирив и станав сериозен. И покрај тоа, баксузлуците не ми даваат мир, напротив, тие се верен сопатник на мојот живот – изјави тој за магазинот „Сабор“ во 1995 година.
– Она што ќе ви го кажам изгледа нереално и на сон, а камоли во реалноста. Тоа беше на крајот на минатата година. По неколку концерти во Швајцарија, еден ден во мугрите заминав за Германија каде ме очекуваше долга турнеја. На граница немаше живи души, па не го извадив ниту пасошот од џеб.
– Добро се сеќавам на тој 1 ноември 94 година. Тоа беше Денот на мртвите. А Леверкузен, каде што првпат престојував, беше тотално „мртов“ град. Улиците се празни, дуќаните затворени. Не ми беше да седам во хотелска соба. Сакав да прошетам, па едвај го убедив пријателот да ми се придружи. Застанавме во паб на пијачка, а потоа се преселивме во кафуле во самиот центар на градот. Иако ми беше чудно – каде и да погледнав, секогаш имаше полицајци пред моите очи, дури ми се чинеше дека се исти лица – не бев загрижен. Можеби не следат? Дозволете ми – пасошот ми е во ред, имам виза и сите потребни документи.
– Го напуштаме кафулето и се упатуваме кон паркингот, но наеднаш сме опколени со полициски автомобили. Вооружени полицајци скокнаа од три автомобили, ни вперија митралези, ги ставија рацете над нашите глави, не прегрнаа до автомобилот и почнаа да не пребаруваат. Дури по детален претрес ни ги побараа документите. Брзо завршија со мојот пријател – тој имаше германски пасош, а кога им го покажав црвениот картон, ме фатија за раце, ме ставија во автомобилот и се оддалечија. Ќе мораа да го проверат мојот идентитет, како што ми кажаа, а тоа беше можно само во полициска станица. – истакнал Кнез.
