Во Србија, почна да се појавува некој текст или исповед од свадба – измама, па се зборуваше за младенците кои на свадбата добија празни пликови, за несудените куми и кумови, за родители…
Овој пат се јавила една Милена и сакала да си ја раскаже приказната за празното плико на свадба.
„Кога влегов на факултет и дојдов од Ваљево во Белград, финансиските можности ми беа скратени. Така, родендените на сите пријатели ги планирав однапред бидејќи додека ги платам сметките за станот, додека да си одам дома кај моето семејството, сите мои џепарлаци се стопија. И тогаш еден соученик од факултет рече дека се жени.
Се обидов да се оттргнам, бидејќи пред тоа умреа баба ми и дедо ми, имав многу за учење, моето семејство немаше пари. И сестра ми се запиша на факултет, едноставно, катастрофа! Родителите ми дадоа некоја беда за да го преживеам месецот. Но, немаше теоретски шанси. Сите колеги ме нападнаа – прва меѓу нас се жени, ајде, како да е битно дали сакаш и колку ќе дадеш.
Се разбира, не можам да барам заем, бидејќи којзнае кога ќе го вратам, и се срамам. А од друга страна, не ми беше од глава да ги молам родителите да ми дадат пари за свадба на колешка – затоа што ни тие немаа, а тоа им беше луксуз – „СНАЈДИ СЕ“.
Еден колега ми понуди да позајми пари. Отпрвин не сакав да го земам, но потоа сфатив дека би било мизерно да одам со празни раце. Мислам, бев глупав.
Иако не би се налутила прва ако некој дојде кај мене без подарок – планирам на свадба да ги поканам само оние што ги сакам, другите нека се лутат. И јас и велам – ок, донеси ги парите, и кога ќе се видиме, ќе ги ставам во плик. Да се разбереме – навистина немав доволно пари да дадам. Не само за нив, туку и да се облечат. Позајмив фустан од братучедка кога конечно ме убедија да одиме заедно.
И така првично скршена отидов на свадба за да не се навреди колегата. И седнуваме во колата. И сега… и шепнав за да не чујат другите, на пријателката за парите. И побледе – заборавила да ги донесе. Овде започнува хаосот, се срамам, но молчам, се потам… И и велам, бидејќи гледам дека и е криво: „Не грижи се, имам пари, се е ок“.
Кога почнаа честитките, им подадов празен плик. Но, со честитки. Празен.
На свадбата ми беше супер, малку ми беше незгодно, но си го ветив тоа некогаш, бидејќи многу ги сакам и сакам да им подарам вистински, убав подарок. И кога се заврши, колегата од факултет рече дека сум напишала прекрасна посвета.
Но, оттогаш сè помалку се дружиме, а последнава година не се ни слушнавме. Дали требаше да заминам со празни раце? Не знам. Сега е готово. Знам само дека еднаш кога не отидов на свадба, другарка ми многу се налути, па не се дружиме повеќе. И тука, дури и кога ќе замине, истиот проблем излегува“.
