Тито беше жесток критичар на израелската агресија врз соседните арапски земји. Долги години тој се залагаше за мир на Блискиот исток.
Неговиот план беше следен – Израел да се повлече од сите окупирани територии, а арапските земји за возврат да ја признаат израелската држава. Многумина во арапскиот свет го поздравија ваквиот план, но не и Израел. И покрај фактот дека помина повеќе од половина век, Израел сè уште се спротивставува на каква било критика и бара да се врати окупираната територија.
На 11 јуни 1967 година, Тито свика заедничка седница на Претседателството и Извршниот комитет на Централниот комитет на Комунистичката партија на Југославија. Тој им раскажа на своите сопартијци за неговиот телефонски разговор со советскиот лидер Леонид Брежњев три дена претходно и зошто итно отпатувал во СССР следниот ден. На 8 јуни, во три часот попладне, одеднаш секретарот ми се јавува на телефонот и ми рече дека Брежњев бара да разговараме. Го земам телефон и го слушам Брежњев: Дали си ти Јосип? Да, јас сум, одговарам. Тогаш Брежњев рече: Еве за што станува збор. Ова сега е многу комплицирано. Ситуацијата се развива многу лошо. Дали ти утре можеш да дојдеш да се консултираме што да направиме?
Не знаев дека таму ќе има и други, затоа прашав дали може да се сретнеме некаде поблиску, да речеме во Унгарија. И тој ми одговори: Па, во тоа е работата што треба да бидеме присутни сите. Јас одговорив дека треба да се консултирам со другарите.
Веднаш им се јавив на моите пријатели кои беа во тој момент во Белград, за што станува збор. Сите се согласивме дека одам горе, а следното утро летнав за Москва. На аеродромот ме дочекаа тројцата: Брежњев, Косигин и Подгорни, а состанокот започна во девет часот. На состанокот присуствуваа, како што видовте, сите лидери на социјалистичките земји, први секретари и премиери, рече Тито.
Комунистичкиот блок се најде итно во Москва поради новиот воен конфликт на Блискиот исток. Израел одеднаш го нападна Египет и околните арапски земји на 5 јуни 1967 година и во шестдневна војна ја освои целата територија на библискиот Израел. Во Москва беше објавено соопштение во кое се осудува агресијата на Израел против Египет, а Романија беше единствената против неа. Во земјата, сепак, некои почнаа да шпекулираат за причините за патувањето на Тито во Москва и за неговото притворање, на што тој остро одговори.
Во Москва, многу енергично инсистирав дека борбата на арапските народи не е само нивна, дека таа е првиот фронт на сите социјалистички и прогресивни сили против империјализмот, рекол Тито.
Во архивите на Унгарската комунистичка партија беше пронајден извештај на нејзиниот тогашен генерален секретар Јанош Кадар до Политбирото на Партијата, напишан на 13 јуни 1967 година, во кој се известува за споменатата средба на комунистичките лидери во Москва. Оригиналниот текст е објавен во Ерусалим пост на 15 јуни 2005 година.
Итниот состанок во Москва беше првиот во кој учествуваше Тито, по неговиот конфликт со Сталин во 1948 година, а Кадар ја нагласува важноста на неговото учество. Документот покажува дека Тито, тесно поврзан со Насер, преку нивното заедничко раководство во Движењето на неврзаните, се покажува дека е поголем сојузник на Насер од Советите. Кадар неколку пати споменува дека Насер не се консултирал со Советите за неговите потези во затворањето на Акабскиот Залив и повлекувањето на трупите на ООН од Синај, што сведочи за недостаток на советско учество во египетските одлуки. Сепак, Кадар известува дека: Другарот Тито рече дека се консултирале со него и дека ги поддржуваат овие чекори.
Кадар додава дека ова е разбирливо бидејќи Југословените имаат стара и блиска врска со Египет, која е постара и потрајна од односот со Советите.
Без оглед на тоа што тогаш пишувале американските медиуми, факт е дека режимот на Тито никогаш не преземал антиеврејска политика, значителен број Евреи учествувале во партизанското движење, а подоцна и во редовите на Комунистичката партија. Критиката беше резервирана исклучиво за политиката на државата Израел и експанзионистичките воени дејствија што ги иницираше. Прекинот на дипломатските односи траеше од 1967 година до распадот на Југославија.
Поради ставовите на Тито, за кои многумина тврдат дека се лични, тој влегол во судир не само со западните сили, туку и со членовите на југословенската комунистичка партија. Дописникот на Њујорк Тајмс, Ричард Едер, на 12 јуни 1967 година испрати извештај од Белград:
Јасно е, дури и во разговорите со официјални лица тука, дека жестокиот напад на Тито врз Израел и неговиот сојуз со Арапите создадоа атмосфера на несогласување, дури и меѓу членовите на неговата влада.
Постојат оправдани загрижености дека Југославија, која соработува со Западот во однос на економскиот, социјалниот и политичкиот развој, може да ја загрози својата позиција ако продолжи да ги обвинува Израел, а со самото тоа и против САД и Велика Британија.
Југославија беше критична кон Израел и пред војната во 1967 година. На 22 јули 1958 година југословенската влада испрати „пријателско предупредување“ до Израел да не учествува во „империјалистички походи“. Во тоа време, британските падобранци го користеа израелскиот воздушен простор за да се префрлат на соседниот Јордан.
Исто така, важно е да се спомене Движењето на неврзаните, каде еден од главните основачи беше Јосип Броз Тито, во самото движење беа бројни арапски држави, пред се Египет на Насер и Либија на Гадафи. Јасно е дека Израел во тоа време секако беше против вакво политичко зајакнување на арапските земји во оркестрацијата на Титова Југославија. Овие се детали од не толку далечната историја, кои докажуваат како Југославија навистина водела независна политика и како никогаш не се откажала од своите сојузници.
